Als ik naar mezelf kijk, twee jaar was ik, zegt m’n moeder, want zelf weet ik dat niet meer, toen ik elk dier in nood dat ik tegenkwam moest helpen. Wij woonden in een rijtjeshuis in het dorp, dus dat waren meestal vermoeide bijen, overstekende slakken en verdwaalde kikkers…

Toen ik wat ouder was wist ik het zeker, ik word later dierenarts. Mijn hele jonge leven ben ik er mee bezig geweest en zodra dit kon ben ik gaan meelopen met de dierenarts. Ik heb geluk gehad dat ik het vwo kon halen, zodat ik uiteindelijk kon gaan studeren.

Tijdens je studie merk je dat er heel veel gelijkgestemden zijn, mensen die voor deze, ik mag wel zeggen, loodzware studie kiezen, omdat ze dat zo graag willen. Terwijl algemeen bekend is dat je heel hard moet werken, zowel mentaal als fysiek, dag en nacht moet klaarstaan, voor een salaris waar je niet aan kan zien dat mensen er meer dan 6 jaar voor hebben moeten studeren. Niet voor niets is het zelfmoordpercentage onder dierenartsen schrikbarend hoog…

Zolang we een zieke hond beter kunnen maken, een aangereden kat kunnen redden en dan ook nog gelukkige eigenaren zien dan is het dat allemaal waard. Soms begrijpen mensen niet waarom de kosten hoog zijn en zeggen dan, dat dierenartsen geldkloppers zijn en toch graag dieren willen helpen… dat klopt, we willen niks liever dan dieren helpen, hier zijn we dus al van kleins af aan mee bezig. Maar wij moeten ook een praktijkruimte huren, medicijnen inkopen, dure apparatuur aanschaffen, assistenten in dienst hebben en daarnaast moeten we zelf ook nog kunnen eten. We hoeven er niet rijk van te worden, maar ook dierenartsen moeten boodschappen doen, en ook voor ons zijn deze een stuk duurder geworden.

In onze super leuke praktijk hier in Hengevelde ervaar ik tot nu toe alleen maar leuke en lieve reacties en hopelijk blijft dit zo. Dierenarts is een prachtig beroep, of eigenlijk in mijn ogen een prachtige levenswijze…